Ik lees graag de columns van Nico Dijkshoorn in VI, vooral omdat die zo goed schrijft, met vooral heel treffende en bloemrijke beelden. In de column van de VI van week 25 is hij op dat punt ook weer goed op dreef, door de draak te steken met op hun shoppende vrouw wachtende mannen naast winkeldeuren (‘Het mooist zijn wachtende mannen met allemaal tasjes van Hunkemöller tussen hun voeten’).

Maar wat ik vooral leuk vond aan die column is hoe hij de taal die bij Ajax gebezigd wordt door oud-voetballers volstrekt belachelijk maakt – en terecht. Dijkshoorn steekt eerst de draak met het woord skillbox ,dat hij aantrof in een stuk van Bryan Roy. Geen idee wat dat is, maar hij is meetbaar, en commercie en marketing zijn er een wezenlijk onderdeel van.

Daarna citeert hij Roy als volgt:

Het is zaak dat de rest nu ook meetbaar gaat worden gaat worden om het individu en de teamactief optimaal te kunnen ontwikkelen en om het vervolgens breder in de organisatie te implementeren.

Zulk soort zinnen, urgh, ze zijn rijp voor Bobotaal, en dat is bij de overheid al erg genoeg, maar ik ben het met Dijkshoorn eens dat ze met voetbal al helemaal niet te rijmen zijn. Zoals Dijkshoorn zegt:

We hebben het hier over voetbal. Over een vreugdevolle sport. Een sport waarin maar één ding belangrijk is: genialiteit en eigenheid.

Vreugdevol, geniaal en eigen is van die abstracte beleidstaal niet, en voetballers zouden eigenlijk keihard moeten lachen om een skillbox. Eigenlijk zouden we dat met z’n allen veel vaker moeten doen: heel hard lachen om beleids- en managementspeak. Volgens mij werkt dat beter dan er boos om worden!