En dan nog iets van Paulien Cornelisse is de opvolger van Taal is zeg maar echt mijn ding, dat ik alleen al om de titel geweldig vond, en verder ook (zo schreef ik een paar jaar terug). Bij een tweede boek is het verrassingseffect natuurlijk weg, maar toch is En dan nog iets weer erg leuk, hoor, met rake taal-observaties. Soms is alleen een citaat, een flard van een gesprek, genoeg, soms schrijft ze daar ook wat óver in een kortere of langere column over een taalverschijnsel. .

Ik vind het knap hoe Cornelisse die verwondering houdt over alledaagse dingen, en dus rustig stukjes kan schrijven over ‘ik ga je ongelofelijk bedanken’ (p. 61-63), hoe gek dat eigenlijk is. Dat ‘ongelofelijk’ is alsof je rondloopt in een staat van shock, en dan is het ook nog gek dat je aankondigt dat je iets gáát doen, maar het dan niet doet (nouja, wel dus, want met het uitspreken van die zin voltrek je de taalhandeling ‘bedanken’, maar het is toch gek). En de combinatie is helemaal gek: in die staat van shock kondig je droogjes iets aan.

Als ik zoiets lees, dan denk ik: ‘Hahaha, ja zeg!’ – maar zelf heb ik die zin ook al een boel keren gehoord zónder die verwondering. Je moet daar op een heel bepaalde manier voor kunnen luisteren. Met die bijna kinderlijke verwondering en nieuwsgierigheid dus, en zonder oordeel, zonder meteen ‘dat is hartstikke fout’ te denken. Cornelisse kan dat, en dat is hartstikke leuk.

Bij één ding dacht ik: huh? En dat is Cornelisses interpretatie van het woord ‘eikel’ (p. 59, in een stukje met als titel ‘Zeg het met geslachtsdelen’). Volgens haar is dat nogal watjes-achtig, volgens mij toch best behoorlijk hufterig. Maar goed, om dat soort woorden hier nou uitgebreid te gaan analyseren…

En waar ik me over kan verwonderen, is wat die -se aan haar achternaam doet. Toch echt twee letters te veel aan een achternaam. Maarja. Vind ik, hè?