Maandelijkse archieven: oktober 2022

Wat ik leerde van nog een slag

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Ik schreef het vorige week al: ik had deze maand ook nog wat bemoeienis met mijn nieuwe boek (klik op die link als je een preview van de cover wil zien). Ik had het manuscript eind augustus ingeleverd, wat vroeg was gezien de doorlooptijd tot aan het verschijnen in maart. De uitgever klopte dan ook eind september bij me aan met de vraag of ik kans zag er deze maand nog een slag overheen te doen. Ze vond het al goed genoeg, maar het kon nog beter. Dat kriebelde natuurlijk, ook al had ik voor mijn gevoel amper tijd.

Het is gelukt om het inderdaad nog net wat strakker te trekken op het gebied van informatiedosering en structuur, plus nog wat kleine dingetjes. Dat ging allemaal tussendoor, zoals in de trein en in het weekend af en toe een uurtje. Dat dat lukte, was leerzaam: het gaat ook zonder zichtbare ruimte in mijn agenda, en met ‘af en toe even’ kom ik ook een eind. Want het ging goed en was ook weer leuk om mee bezig te zijn.

Ik denk inderdaad dat het nóg beter geworden is. Ook dat was leerzaam: ik had er al mijn best op gedaan, maar als het dan echt moet, blijkt het nog beter te kunnen. Zo is het bijna 4000 woorden korter geworden, van de nu 70.000. Dat ging zonder veel verlies aan inhoud, dus vooral met de kaasschaaf.

Ik heb bovendien wat structuurprobleempjes opgelost. Een deel daarvan zag ik dankzij frisse ogen, enkele andere had ik in augustus wel gesignaleerd, maar daarbij had ik toen ‘laat maar zitten’ gedacht. Mijn aandacht was toen al erg op de kleine dingen gericht en ik kreeg die moeilijk ’teruggeschakeld’ naar structuur. Storend voor lezers was het niet, leek me. Maar nu waren ze snel opgelost en dat is toch fijn.

In september had de uitgever zelf een redactieslag gedaan tot en met het eerste hoofdstuk (daar zit een ‘warming-up’ en een inleiding voor), en het geheel aan een manuscriptbeoordelaar voorgelegd. Ik heb dus mijn koers bepaald op wat ik van hen hoorde. Naast dat strakker trekken leerde ik er ook wat kleine dingen van:

  • Dat het woord nogalliefst geen bestaand Nederlands woord is. Voor mij is het een doodgewoon woord, maar het staat niet in de Woordenlijst en als je het googlet, vind je het op…. dit weblog. Voor mijn man is het ook een gewoon woord, maarja, hem beïnvloed ik al dik twintig jaar!
  • Dat ik vaak zelfs gebruik. Dat is een interessante, ontdekte ik. Eerder had een proeflezer me er al op gewezen dat ik ook enzovoort vaak gebruik. Beide hebben te maken met iets wat in mijn hoofd zit, maar wat een lezer niet altijd kan volgen. Zelfs gebruik ik soms als iets mijn eigen verwachtingen overtreft, maar de lezer deelt die niet altijd. En bij enzovoort zit er kennelijk nog meer in mijn hoofd, maar ook daar moet de lezer naar raden en dat kan ‘zelfs’ arrogant overkomen. Dat je met iets wat je schrijft verwijst naar iets in je eigen hoofd in plaats van in de tekst, dat is een bekende – ik ben daar vaak mee bezig als ik adviesrapporten redigeer: vage verwijzingen, aannames en gedachtesprongen. Deze twee neiginkjes van mijzelf waren blinde vlekken.

Zelf geredigeerd worden maakt me in de toekomst een betere schrijver. Ik ben benieuwd wat er op dat gebied nog volgt. Talige eindredactie is de volgende stap namelijk.

Voor nu ben ik blij dat het manuscript opnieuw naar de uitgever kan, en dat de komende weken dus iets minder druk worden. Net de laatste paar dagen hield het boek me weer erg bezig, nam het dus veel ruimte in mijn hoofd, en dat is moeilijker te verenigen met de aandacht die mijn andere werk vraagt. Dat gaf op het allerlaatst wel echt stressverschijnselen. Maar ach, als dat een goed boek oplevert en ik er zo veel van leer, was het de moeite waard.

 

 

Bijzondere tijden

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Ik streef ernaar om minstens elke gewone werkweek iets op dit blog te posten. Vorige week lukte dat niet, en dat heeft een goede reden: ik maak een unieke werkmaand mee. Ik heb niet eerder in mijn bijna 23-jarige bestaan als zelfstandige zo hard gewerkt als deze maand. In de eerste week haalde ik een record aantal declarabele uren, en de maand als geheel is ook een record. Dat is fijn natuurlijk, dat is lekker verdienen.

De drukte zit hem er enerzijds in dat veel opdrachtgevers deze herfst iets van me wilden, vooral trainingen, terwijl ik in september op vakantie was. Ik ‘draai’ dus min-of-meer twee maanden in één. Anderzijds kwamen er twee spoedklussen bij: één bij een opdrachtgever en de ander met mijn boek. De uitgever vroeg of ik er deze maand nog een slag over wilde doen – daarover later meer.

Het is wel druk, maar niet te. Althans, niet voor een paar weken – voor langer zou dit wel degelijk te druk zijn. Dat zit hem niet in het vele werken als zodanig. Er komen twee dingen bij die veel zeggen over de huidige tijd en die het werken zwaarder maken dan anders:

  • Ik heb me razendsnel nieuwe sociale vaardigheden eigen moeten maken, omdat ik me bij de oplopende besmettingen een soort corona-schietschijf voelde. In zo’n drukke week met veel trainingen zie ik tot zo’n vijftig mensen, in zaaltjes met onduidelijke luchtkwaliteit. Daar zitten er tussen die hoesten en proesten (‘maar mijn zelftest was negatief, hoor!’) en een heleboel willen mij gewoon een hand geven. Ik wil dat allebei niet hebben, maar leid dat maar eens in goede banen, aan het begin van werken met een groep ook nog…
    Het geen-handen-geven gaat redelijk goed. Ik heb ondervonden dat het helpt als ik erbij zeg dat ik in juni met covid zes werkdagen uit de running was, en dat dat me als eigen baas geld kost. Ik weet me echter geen raad bij mensen met verkoudheidssymptomen: ik kan bij mijn opdrachtgevers moeilijk mensen eruit zetten. Dus tel ik de incubatietijd dan maar weer af. Ik ben tot nu toe de dans ontsprongen, mogelijk beschermt die besmetting in juni me nog. Maar lastig vind ik het wel. Ik vind het jammer hoe weinig we geleerd hebben over het nemen van verantwoordelijkheid voor elkaars gezondheid.
  • Er loopt een boel moeizaam, op vele fronten – algemeen bekend natuurlijk: de werkdruk, het personeelstekort, de leveringsproblemen. Ik ben op OV-gebied nog goed weggekomen, maar dat was vooral een kwestie van geluk. Contactpersonen zijn ziek of druk of om onduidelijke redenen minder aanspreekbaar dan ik gewend ben en dan bellen ze te laat en moet er ineens iets op stel en sprong. Er is stress op de werkvloer – die ik bewust van me af moet houden. Te bezorgen materiaal raakt kwijt. In de winkel is iets wat ik nodig heb niet geleverd. Wat me ook opvalt: de opkomst bij trainingen is soms zeer teleurstellend. Eén keer heeft me dat een fikse dot frustratie bezorgd omdat ik me in bochten had gewrongen om er wel te kunnen zijn voor m’n verwachte negen deelnemers, vanwege iets hier aan het thuisfront. Er kwamen er drie – hadden we het maar verzet.

Alles bij elkaar zijn het dus bijzondere tijden. Met mij gaat het eigenlijk gewoon hartstikke goed. Ik doe leuke dingen en ik verdien lekker. En vanaf half november heb ik ook weer meer tijd voor andere dingen!

 

Nieuw: beeldschermbril

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Sinds een paar weken heb ik een beeldschermbril, en dat was jaren te laat! Ik ben er erg blij mee, het maakt mijn werk achter de computer veel makkelijker.

Al een paar jaar had ik met mijn varifocus-brillen steeds dat ik alleen maar goed op het beeldscherm kon zien als die bril nieuw was. Na enkele maanden kreeg ik steevast problemen. Met de nieuwste bril ging het zelfs zo snel dat ik de indruk kreeg dat mijn ogen hard achteruit gingen.

Die problemen betekenden dat ik steeds meer door het leesgedeelte moest gaan kijken, waarvoor ik mijn hoofd iets achterover moest kantelen. Als ik niet uitkeek, leidde dat tot nekpijn. Ik zette mijn bril ook wel eens af, maar dan moest ik bijna in het scherm kruipen. Niet goed, met zo veel achter de computer zitten als wat ik doe. In normale tijden al, maar in de coronawinters helemaal.

Ik had mijn opticien al eens gevraagd of een beeldschermbril niks voor mij zou zijn, maar hem leek van niet. Aanpassing van mijn dagelijkse bril zou beter zijn. Dat stelde ik steeds uit tot het niet meer ging, want een nieuw glas kost een paar honderd euro en een heel nieuwe bril dik over de duizend.

Die opticien ging vorig jaar met pensioen. Zodoende kwam ik in de zomer bij de nieuwe. Die stelde me meteen gerust: aan mijn ogen was niet veel veranderd. En, zo zei hij, een beeldschermbril zou wél nuttig voor me kunnen zijn.

Ik vond het het experiment wel waard. Ik kocht een nieuwe bril voor dagelijks gebruik en hoefde toen maar voor één glas te betalen om mijn oude tot beeldschermbril om te bouwen. Een beeldscherm- of computerbril is ook varifocus, maar dan loopt het leesgedeelte als het ware door tot aan de bovenkant.

Het is dus een verademing. Ik kan nu mijn hoofd in de goede houding laten en dan nog steeds de bovenkant van het beeldscherm scherp zien. Vanochtend heb ik voor het eerst in Teams met een groep gewerkt, en dat ging qua zien ook makkelijker dan voorheen.

Het enige waar ik aan moet wennen, is het wisselen tussen brillen. Ik ben al een heleboel keer gaan pauzeren met die beeldschermbril nog op mijn neus, er pas beneden achter gekomen dat ik in de verte wazig zie!

Ik ben vroeg begonnen

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Eerder deze week las ik een leuk bericht op Omroep Zeeland. Er was net daarvoor iets misgegaan bij een plaatsnaambordje, een r te veel in Aagterkerke. Dit bericht geeft een overzicht van eerdere, vergelijkbare blunders. Meteen de eerste is al erg grappig: de Lidl die opent in Heinekenszand.

Het meest frappant vond ik het voorbeeld onderaan, uit 1974: Nieuw t. Jo en Sosland. Ik herinner me dat namelijk. Nouja, niet precies deze schrijfwijze, maar wel dat de plaatsnaam Nieuw en St. Joosland op een bord langs de snelweg was verhaspeld. Als ik het me goed herinner, heeft het toen zelfs het tv-programma ‘Hoe bestaat het’ gehaald (ofzoiets).

Mijn herinnering eraan is onderhouden doordat ik nog wel eens langs die afslag rijd, en dan dus soms wel eens denk: oja, die plaatsnaam was toen ooit verhaspeld. Maar toen ik het bericht las, dacht ik ineens ook: ik vond bordjes en schrijfwijzen op mijn achtste kennelijk al fascinerend!

 

Verschenen: Tessa’s Tijd

Louise Cornelis Geplaatst op door 2

Vandaag (dierendag) verschijnt het boek Tessa’s Tijd van Eveline Sachs. Afgelopen zaterdag was ik uitgenodigd om het verschijnen mee te vieren in The Tea Lab, erg gezelllig!

Ik was jaren geleden een van de eerste mensen aan wie Eveline haar verhaal liet lezen. We wonen bij elkaar in de buurt maar ik kende haar daarvoor niet; de link was gelegd door de vrouwen van de voormalige boekwinkel hier in de wijk, B&B, nog steeds een groot gemis. Eveline zocht tekstadvies, vandaar.

Voor mijn gevoel heb ik Eveline niet eens zo goed kunnen helpen. Het is een nogal ander genre dan adviesrapporten natuurlijk, dus als schrijfbegeleider kon ik er alleen globaal wat over zeggen.

Maar één ding zei ik haar wel, als lezer en dierenliefhebber: dat boek moest er echt komen. Die vroege versie was nog ruw, maar ik was er zeer van onder de indruk. Ik vond het een prachtverhaal over wat hond en mens met elkaar kunnen hebben, voor elkaar kunnen betekenen.

Tessa komt bij Eveline als ‘probleemhond’. Als Eveline ernstige gezondheidsproblemen krijgt, wordt Tessa haar hulphond en steun en toeverlaat. Totdat Tessa’s leven erop zit. Het verhaal raakte mij, het gedeelte over Tessa’s dood zelfs tot tranen toe, terwijl ik niet eens een ‘hondenmens’ ben. Het verhaal is universeler dan dat, over liefde, trouw en vriendschap – maar ik dacht wel meteen ook: onder hondenliefhebbers is er vast een aardige markt voor zo’n boek.

Het heeft daarna nog jaren geduurd, maar nu is het boek er. Bij de boekpresentatie begreep ik van Eveline dat mijn woorden van toen een grote rol hebben gespeeld: zonder mijn geloof in het boek was het er misschien nooit gekomen. Ik vond dat een grote eer.

In het dankwoord achterin het boek word ik voor die ‘eerste aanzet’ bedankt. Ik kan alleen maar zeggen: graag gedaan. En ik hoop dat veel mensen over Tessa en Eveline gaan lezen!