Het is de laatste weken een gewoonte geworden dat ik hier iets schrijf over wat me opviel aan de formuleringen en vormkeuzes van de corona-persconferenties van de regering. Over die van gisteren zou ik ook inhoudelijk een boel op te merken hebben, maar hier dan de twee dingen die me vanuit mijn vak het meest opvielen. Ze komen samen neer op: de maakbaarheid is weer helemaal terug:

• Het was lang en veel, met een hoge informatiedichtheid. Te lang, te veel – hier had visuele ondersteuning bij gemoeten. Die rol nemen de journalistieke media dan op zich, maar dan zie je meteen vervorming en versimpeling. Wat me opviel was bijvoorbeeld dat contactberoepen dan kappers wordt en dat de waarschuwing van de twee bewindslieden over dat het afhangt van hoe het virus zich ontwikkelt verdwijnt, waardoor de versoepeling – inderdaad – een routekaart wordt.
• Er zaten veel consultantjargonwoorden (consultees) in. Vooral winstwaarschuwing, in control en de stip op de horizon vielen me op. Stip op de horizon is een van mijn allergiewoorden, laat ik dat bekennen. Maar het verbaasde me vooral ook omdat mijn indruk is dat als de coronacrisis ons met z’n alleen één ding geleerd heeft, het wel de illusie van stippen op de horizon is. We hadden met z’n allen tot begin maart talrijke stippen aan de horizon die daar zijn weggevaagd.

We kunnen kennelijk allemaal maar moeilijk stiploos leven, en nu geeft de regering ons weer stippen. Zullen ze een illusie blijken? De ontwikkeling van het virus is gister op geen enkele manier minder onzeker geworden immers. Het is een van de dingen waar ik me sowieso zorgen over maak, ook vanwege wat ik om me heen zie en hoor: hoop is goed, valse hoop op termijn slopend.

Eén stip op de horizon vond ik zelfs leugenachtig: De Jonge zei dat het volgens de pessimisten anderhalf jaar gaat duren eer er een vaccin is. O? Ik had juist begrepen: vijf jaar of langer, of zelfs nooit (zie bijvoorbeeld hier).

Tot slot: ik heb tijdens het gedeelte dat op NPO1 werd uitgezonden ook nog geturfd hoe vaak het aantal woord kwetsbaar er, met z’n varianten, in voorkwam, omdat dat me zo opvalt én ergert, vanwege de suggestie dat er ook onkwetsbaren zijn, ik schreef daar eerder over. Dat viel dit keer mee: vijf keer.