Nog twee vervolggedachten bij mijn blogpost van gisteren over wennen aan een bepaalde manier van schrijven en literatuur als tegengif daartegen:

Over schrijven en gewenning: ik herinner me dat ik in de intensiefste fase van het schrijven aan mijn proefschrift ook niet meer gewoon kon schrijven. Ik schreef een keer een brief, en er kwamen als vanzelf wetenschappelijke zinnen op papier, langer, complexer en onpersoonlijker dan passend bij het genre. Het was alsof mijn denken, handen, pen in standje ‘wetenschap’ stonden. Gelukkig duurde dat maar kort! (Het was in dezelfde periode dat ik aan de groenteboer vroeg of er ook passiefjes waren – ik bedoelde aardbeien! Ik schrok er zelf van wat voor raars er uit mijn mond kwam rollen!)

Over die goede boeken als tegengif: iets anders wat me de laatste tijd opvalt is hoe lang zinnen en alinea’s zijn in sommige romans. Ik citeerde eerder hier al Marie Ndiaye; inmiddels heb ik nog twee boeken gezien waar het extreem is Een voorbeeld uit De stad der blinden:

Degenen die van nature of door hun opvoeding wellevend waren, zaten de godganse dag ineengekrompen, hielden het zo goed als ze konden op tot ’s nachts, men nam aan dat het nacht was als de meeste mensen lagen te slapen, en gingen dan met hun handen op hun buik of hun benen tegen elkaar geperst op zoek naar en schoon plekje, als ze dat tenminste konden vinden, want de grond was een aaneengesloten tapijt van duizendmaal platgetrapte uitwerpselen, bovendien liepen ze ook nog eens het gevaar te verdwalen in de eindeloze ruimte van de binnenplaats, waar ze geen andere oriënteringspunten hadden dan de paar bomen waarvan de stammen de ontdekkingsdrift van de vroegere gekken hadden overleefd, en de alweer bijna vlakke zandheuveltjes die amper de doden bedekten.

Ik zou zeggen: neem voor zakelijk schrijven geen voorbeeld aan zo’n zinslengte en -complexiteit!